Tijdens mijn reis naar Zuid-Afrika die ik eind 2016 samen met m’n ouders maakte, wilde ik ook per se naar het onbekende en weinig bezochte Lesotho. Dat is de naam van dat kleine ‘gat’ op de kaart van Zuid-Afrika; Lesotho wordt volledig omringd door Zuid-Afrika en daarom zou je misschien denken dat het op dat land lijkt. Dat is absoluut niet het geval, zo bleek. Wat kun je hier verwachten? Dat lees je in de post.

---

Naar het Koninkrijk in de Wolken over de Sani-pas

Onze reis door Zuid-Afrika zijn we begonnen in Johannesburg. Vervolgens zijn via de Panorama Route, het Kruger National Park en Durban naar het plaatsje Underberg gereden, aan de voet van de Drakensberg (lees voor een meer gedetailleerde reisroutebeschrijving ook vooral deze post!). Dit is onze uitvalsbasis, want ondanks dat er in de omgeving meer dan genoeg te doen is komen wij maar voor één ding: de tocht naar het zeer moeilijk bereikbare bergkoninkrijk Lesotho. Lesotho wordt ook wel ‘The Kingdom in the Sky’ genoemd – en dat is niet voor niets. In heel het land is er geen enkel punt dat lager ligt dan 1400 meter en op die manier beredeneerd is Lesotho het hoogstgelegen land ter wereld.

We rijden met onze gids Elias in een 4×4 de zeer ruige Sani-pas over, die over een afstand van 8 kilometer maarliefst 1332 meter stijgt. Het wegdek bestaat uit weinig meer dan uitgehouwen rotsen en je ziet af en toe autowrakken en zelfs dode ezels langs de weg liggen… Na een biertje in ‘the Highest Pub of Africa’ rijden we door een prachtig maanlandschap over een gloednieuwe weg. Heel merkwaardig in een straatarm land, want de weg wordt nog het meest gebruikt door traditoneel verkeer als herders met ezels en schapen. Die gloednieuwe geasfalteerde weg is aangelegd door Chinezen, om een pas ontdekte kobaltmijn te ontsluiten. Dat lijkt goed voor Lesotho, maar toen de overwegend Chinese arbeiders hun werk deden verdwenen er opvallend veel huisdieren en vee uit de armoedige dorpjes. Zoals Elias zou zeggen:

‘The only things with four legs those nasty Chinese do not eat, are tables and chairs.’

Elias, chauffeur en gids tijdens mijn trip naar Lesotho.

Bittere armoede

Onderweg komen we regelmatig traditioneel geklede mannen met ezels en een kudde schapen tegen, die de hele zomer lang tussen geïmproviseerde hutten reizen om in hun levensonderhoud te voorzien. Af en toe passeren we een dorp met stenen rondavels die daken van stro hebben.

Later bezoeken we ook zo’n dorp, waar de mensen ons hartelijk verwelkomen en waar de lokale sangoma, de medicijnvrouw, ons voor een kleine vergoeding de toekomst wil voorspellen. Een bezoek aan zo’n dorp is een aangrijpende belevenis. De mensen hebben geen stroom, geen stromend water en zijn voor hun levensonderhoud afhankelijk van de schaapsherderij en een paar stukjes land. Waar door het reliëf en het klimaat bijna niks groeit. Veel kinderen hebben geen vaders meer; die zijn overleden aan AIDS, zo wordt ons verteld door de gids. Toch lijken de mensen hier gelukkig. Gelukkiger dan de meeste mensen in Nederland, wat me doet beseffen dat we het zo slecht echt niet hebben. Cliché, maar zo waar.

Informatie: Deze post is een bewerking van een artikel dat ik 2017 schreef voor DEGEOGRAAF.COM over mijn reis door Zuidelijk Afrika.